“Het leven is geen oliebol” zei een vriend van mij vaak. Het leven is complex. En het heeft zijn ups en downs. “You win some, you lose some”. Maar waar vertrouwen we op? Op geld, bezit, de groep waar we bij horen of misschien de wetenschap? In het beeld dat we hebben van ons zelf en de wereld om ons heen, zoeken we nu eenmaal naar ankerpunten. Het zijn die punten waar je op kan leunen. Waarheden, zekerheden, bakens van vertrouwen.
Laten we eerlijk zijn: het leven wordt er ook niet eenvoudiger op. We willen ons allemaal ontwikkelen, blinken, onze vleugels uitslaan (overigens ben ik daar erg blij mee). En we willen ons daarin niets laten gezeggen. We sluiten ons aan bij groepen, maar alleen als we er iets aan hebben, als het ons iets brengt. En anders gaan we verder. Los-vast. Het cement is nog niet droog of we wrikken ons al weer los om een andere sokkel te zoeken. Maar bevredigend is het niet echt. Of niet voor lang.
De socioloog Manuel Castells zei het al: hoe groter de complexiteit, hoe meer netwerken, hoe verder weg in de wereld we onze contacten kunnen leggen, hoe meer behoefte er zal ontstaan aan de intimiteit van de kleine groep: de straat, een gezin, een vriendengroep.
We hebben allemaal behoefte aan zekerheid, vertrouwensplekken. Daar waar je jezelf helemaal mag zijn. Te midden van een universum aan rationele vragen zoeken we een antwoord in de aanraking van een hand, een schouder.
Heb je zo’n plek?
Ik vond zo’n plek. In de armen van mijn geliefde. Stoeiend op de vloer met mijn kinderen. Genietend van muziek in het gras op een festival. Biddend in een viering van Taizé. In een diep gesprek met een goede vriend. Huilend met een ander om verdriet.
Zo is het ook met geloven. Geloven is ook over de onbeantwoordbare rationele vragen heen stappen. Hoe ongemakkelijk en onintelligent ook. De controle uit handen geven, vertrouwen en instappen in het springtouw. In spring, de bocht gaat in…
Geloven is de doodsteek aan controle; dat het moet zoals jij wilt, weet of gewend bent. Geloven gaat verder dan zekerheid. Geloven geeft ruimte voor relatie en gemoedsrust.
Niet omdat er geen vragen zijn en het niet goed is ze te stellen en te bespreken. Maar weten dat er een tweede taal is, waarin het niet draait om zekerheden, maar om vertrouwen. Het niet draait om het duurste, maar het waardevolle. Niet je geld, maar je aandacht. Niet je fouten, maar je ootmoed. Niet je successen, maar je leren. Niet afrekenen, maar uitzien en verwachten!
En dat je weet dat je door God gedragen wordt. Dat je weet dat God alles in de hand heeft.
En van daaruit is het iedere dag weer een nieuwe, harde les om niet allereerst de vraag te stellen waar ik vandaag vertrouwen zal vinden, maar: voor wie kan ik zo’n plek zijn?
Ben ik zo’n plek?
robertmazier 
Sela!
Amen!
Zo moet het zijn!